Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Βάλλετε τον λίθο!

Είναι το πρώτο μου ποστ, ή σωστότερα στα ελληνικά, ανάρτηση, ωστόσο δεν θα γράψω κάποια εισαγωγή, χαιρετισμό, κάποια δήλωση για το σκοπό αυτού του blog! Δεν ξέρω καν αν έχει σκοπό... ή τουλάχιστον αν αυτός ο σκοπός εξυπηρετεί και κάποιον άλλον εκτός από την εγωιστική μου ανάγκη να μιλάω με τον εαυτό μου.

Δεν θα κάνω λοιπον κάτι εισαγγωγικό, όχι ακόμη τουλάχιστον, λόγω...ανωτέρας βίας. Πρέπει να καθήσω και να πω τον πόνο μου, γιατί αμα δεν το πω η ρουφιάνα, που λέει κι η γιαγιά μου (καλα να 'ναι, είχε και τα γενέθλιά της προχθές) θα σκάσω! Για να μην με φάει λοιπόν, θα τον φάω εγώ, ή ας τον φάμε όλοι μαζί (τον πόνο).

Στο δια τάυτα τώρα...έχετε ποτέ βρεθεί σε μια παρέα που να σας κάνει να σκέφτεστε "Χριστέ μου, νιώθω σαν ώριμη μπανάνα ανάμεσα σε υποσιτισμένες μαϊμούδες"; Κι όχι μόνο σε παρέα βέβαια, αλλα και σε τοποθεσία ή σε γενικότερη κατάσταση. Να νιώθετε δηλαδή στον αέρα μια τέτοια παγωμάρα, που να σας σφίγγει το στομάχι. Για εμένα ειδικά αυτό είναι συνηθισμένη κατάσταση, με τα προβλήματα που έχω στο πεπτικό.. Αλλα ακόμη και να μην είναι εμφανής η εχθρότητα, μπορείς να τη νιώσεις στο γενικό κλίμα, σαν αυτή την αμηχανία που επικρατεί τα πρωτα νανοδευτερόλεπτα μετα απο μια κλανιά ανάμεσα σε παρέα (παρομοιώσεις που βρίσκω όμως).

Ε λοιπόν εγώ σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι τις τελευταίες μέρες, και σε μια τέτοια ομάδα ανθρώπων θα πρέπει να βρεθώ πολύ σύντομα, την ερχόμενη Παρασκευή. Και ερωτώ: τί γίνεται όταν το άτομο που υποτίθεται πως είναι μαζί σου, πως σε υποστηρίζει, πως έχει κάνει μια επιλογή και -υποτιθέμενα- την τιμά, τί γίνεται όταν βρίσκεται κι αυτό πρακτικά απέναντί σου;

Και εντάξει, εγώ να δεχθώ πως μπορεί κι εσύ να την έχεις κάνει τη λαλακία σου. Να την έχεις κάνει χοντρά, να μην έχεις καμία δικαιολογία για την συμπεριφορά και την διαχείρηση των καταστάσεων. Όμως τουλάχιστον είχες το θάρρος να γυρίσεις και να πεις "Όχι, δεν θα σταματήσω, θα μείνω εδώ γι' αυτά που αγαπώ και που πιστεύω και θα τα κάνω να πετύχουν"! Και δεν είναι πως θέλω να ευλογήσω τα γένια μου, μα θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία όπως είπε κι ο Κάλβος, ή σ' αυτήν την περίπτωση, θέλει υπομονή και τόλμη το να επιμένεις παρα τις δυσκολίες για να κάνεις το σωστό, ή τουλάχιστον αυτό που προστάζει η καρδιά.

Όταν όμως ακούς αυτό το άτομο να σου λέει στα μούτρα σου,
μπροστά σου, πως η δική τους άποψη είναι βαρύνουσας σημασίας, πως για σένα δεν είναι πολύ σίγουρος, πως δεν θέλει να βρίσκεστε και πολύ, πως δεν το νοιάζεις και πολύ και... ένα σωρό άλλα προσβλητικά που θα μπορούσα να βρώ και να γράψω, τόσες και τόσες φορές.. κι εσύ παραμένεις, είσαι εκεί, χωρίς να ξέρεις το γιατί και με την καρδιά σου να σπάει.

Γιατί όμως; Γιατί πέρα απο τους δικούς σου δαίμονες και τους δικούς του, που πρέπει να αντιμετωπίσεις ούτως ή άλλως, να έχεις μπροστά σου και όλους τους υπόλοιπους; Και αυτός να μην είναι μαζί σου, ίσως όχι και μαζί τους βέβαια, πάντως όχι μαζί σου. Γιατί να νιώθεις πως όλοι τους μετράνε περισσότερο απο σένα;

Του είπα βέβαια πως θα πάω μαζί του την Παρασκευή, όποιος και να είναι εκεί, διότι δεν είναι δυνατόν να κρυβόμαστε, ούτε να αποφεύγω δια παντός το φιλικό του περιβάλλον (ναι, το "φιλικό" ήταν κατ' ευφημισμό). Το είπα με έναν τόνο γεμάτο αυτοπεποίθηση και άνεση. Άλλα η ψυχούλα μου το ξέρει, πόσο σιχαίνομαι να δω αυτές τις σκατόφατσες, ειδικά κάποιες πολύ συγκεκριμένες.

Το μόνο που ελπίζω πια είναι να με αφήσει να είμαι κοντά του, γιατί τις τελευταίες μέρες νιώθω πως τρέχω πίσω απο κάποιον που κάνει τα πάντα για να με αποφύγει...

Υ.Γ.: Θα ήταν πολύ ωραίο να το διάβαζε κάποιος αυτό, να μου έδινε μια γνώμη ή έστω κι ένα καλωσόρισες! Βέβαια δε νομίζω να συμβεί, τουλάχιστον όχι στο κοντινό μέλλον....αλλα και πάλι!...